به نقل از «جماران»

درگذشت دوست نزدیک روسیه و پوتین/ برلوسکونی را بهتر بشناسیم

تاریخ انتشار: ۲۲ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۶۷۰۷۱

به گزارش جماران به نقل از روسیا الیوم، «سیلویو برلوسکونی» نخست وزیر پیشین ایتالیا در سن 86 سالگی از دنیا رفت. برلوسکونی یکی سیاستمداران واقع گرای اروپا و دوست نزدیک روسیه بود.

برلوسکونی نخستین نخست وزیر  غربی بود که معاهده دوستی و همکاری با روسیه را در سال 1994 امضا کرد. وی بازیگر اصلی در ایجاد شورای روسیه و ناتو بود که به جنگ سرد پایان داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

برلوسکونی سال 2015 به شبه جزیره کریمه سفر کرد. این شبه جزیره را روسیه در سال 2014 به اشغال خود در آورده بود.

با آغاز جنگ روسیه علیه اوکراین برلوسکونی حمله روسیه به اوکراین را محکوم کرد اما بارها خواستار لغو تحریم ها علیه روسیه شد و پیشنهاد میانجیگری میان دو طرف برای حل مسالمت آمیز را ارائه کرد.

به رغم دیدارهای رسمی میان نخست وزیر ایتالیا و ولادیمیر پوتین رئیس جمهور  روسیه اما این دو با هم رابطه دوستانه ای با هم داشتند به طوری که در جریان کنفرانس ها و نشست های بین المللی مختلف در روسیه، ایتالیا و دیگر کشورها نشست های شخصی برگزار کردند.

این دو رهبر بارها تماس های تلفنی غیر رسمی و دیدارهای غیررسمی داشتند و در مناسبت های مختلف پیام ها و تبریک برای هم فرستادند.

پوتین طی سفرش به ایتالیا هیچ فرصتی را برای دیدار با برلسکونی از دست نمی داد. در مقابل، برلسکونی هم در سفرهای تفریحی خود به روسیه مرتب با پوتین دیدار می کرد. برلوسکونی همچنین به شبه جزیره کریمه سفر کرد و از دیدنی های این منطقه بازدید کرد و در جشن تولد پوتین در سوچی شرکت کرد.

بر اساس اطلاعات رسمی ، آخرین دیدار شخصی پوتین و برلسکونی سال 2019 صورت گرفت.

در سپتامبر 2021 و سال 2022 پوتین با فرستادن پیام تولد برلسکونی را تبریک گفت و دوستی میان آنها را اجر نهاد  و تأکید کرد که « یادت باشد تو میهمانی هستی که همیشه در اراضی روسیه از تو استقبال می شود».

برلسکونی حتی بعد از بحران روابط روسیه و اروپا به دلیل اشغال شبه جزیره کریمه توسط روسیه در سال 2014 دوست وفادار پوتین و روسیه ماند. وی یک سال پس از اشغال این منطقه با سفر به آن جا از دیدنی هایش با همراه پوتین بازدید کرد سپس گفت که دوست دارد بار دیگر به آن جا سفر کند.

بعد از درگذشت برلوسکونی پوتین عمیق ترین تسلیت خود را به «سرجیو ماتارلا» رئیسی جمهور ایتالیا به دلیل درگذشت نخست وزیر پیشین ایتالیا ابراز کرد.

پوتین برلوسکونی را سیاستمداری بزرگ و فردی عالی توصیف کرد که مهمترین رخدادهای  مهم در تاریخ ایتالیای مدرن به او مرتبط می شوند.

سیلویو برلوسکونی ۹ ماه پیش از مرگ، همزمان با جشن تولد ۸۶ سالگی خود و یک دهه پس از محرومیت از تصدی پست‌های دولتی به اتهام به تقلب مالیاتی، کرسی سنای ایتالیا را تصاحب کرد.

بازگشت‌های میلیاردر ایتالیایی به عرصه سیاست طی سه دهه گذشته بدل به یکی از ویژگی های بارز او در کنار علاقه‌اش به فوتبال، رسانه، ولادیمیر پوتین و پارتی‌های شبانه با حضور پرتعداد دختران جوان شده بود. 

او در انتخابات سال گذشته موفق شد تا بیش از ۵۰ درصد آراء مردم مونزا را به خود جلب کند؛ شهری که او تیم فوتبال آن را خرید و به جایگاه یازدهمی سری آ ایتالیا رساند. 

موفقیت حزب راست میانه فورزا به رهبری برلوسکونی در انتخابات سال گذشته موجب شد تا او خود را برای آغاز چهارمین دوره نخست وزیری آماده کند. او امیدوار بود که فورزا به عنوان حزب پیشگام درپیشگیری سیاست پوپولیستی در ایتالیا در دهه ۱۹۹۰، این بار او را به رهبری نخستین دولت راست افراطی ایتالیا از زمان جنگ جهانی دوم برساند ولی مرگ مانع از تحقق این آرزوی او شد. 

سومین و آخرین دوره نخست وزیری او در سال ۲۰۱۱ به طور ناگهانی به پایان رسید؛ زمانی که بازارهای مالی ایتالیا به او پشت کردند تا نشان دهند که او قادر به اداره اقتصاد کشور در دوره بحران بدهی‌های اروپا نخواهد بود. 

آقای برلوسکونی در سال ۲۰۱۳ به دلیل محکوم شدن به کلاهبرداری مالیاتی در فعالیت‌های خود در عرصه مالکیت رسانه‌‌ها از سنا اخراج و به مدت شش سال نیز از کسب سمت‌های دولتی محروم شد. نخست وزیر سابق ایتالیا به دلیل سن بالا از محکومیت زندان گریخت ولی ملزم شد تا دوران محکومیتش را با ارائه خدمات اجتماعی همچون پاکبانی سپری کند. با پایان این دوران، او موفق شد حکم بازگشت به عرصه سیاست را از دادگاه بگیرد و متعاقب آن در سال ۲۰۱۹ به پارلمان اروپا راه یافت.

آقای برلوسکونی یکسال بعد رابطه خود را با مارتا فاسینا که نماینده ۳۰ ساله پارلمان از حزب فورزا را فاش کرد؛ رابطه‌ای تا پایان عمر و برای ۳ سال پایدار بود. 

او پیشتر و در سال ۱۹۹۰ با ورونیکا لاریو، بازیگر سینما، ازدواج کرده بود که در سال ۲۰۱۲ و با تعهد پرداخت سالانه ۴۸ میلیون دلار از سوی آقای برلوسکونی به طلاق رسمی منتهی شد. خانم لاریو در پی رسوایی پارتی‌های شبانه آقای برلوسکونی که دختران زیر سن قانونی به آن دعوت می‌شدند، درخواست طلاق کرده بود. 

نخست وزیر سابق ایتالیا پس از جدایی از ورونیکا لاریو، از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰ با فرانچسکا پاسکال که در آن زمان ۲۸ سال داشت، رابطه‌ای عاشقانه داشت. 

آقای برلوسکونی در مجموع دو بار به طور رسمی ازدواج کرد که نخستین آنها در سال ۱۹۶۵ و با کارلا الویرا دال اوگلیو بود که این ازدواج تا سال ۱۹۸۵ دوام داشت. او دارای ۵ فرزند است که دو تن از آنها حاصل ازدواج نخست اوست.

آقای برلوسکونی که مطابق ارزیابی نشریه فوربس حدود ۸ میلیارد دلار ثروت دارد، کسب آن را از اواخر دهه ۱۹۶۰ و با ورود به بازار ساخت و ساز و ایجاد شرکت تبلیغاتی آغاز کرد. او سپس از ۱۹۷۳ وارد عرصه رسانه شد و در سال ۱۹۷۸ نخستین گروه رسانه‌ای خود را تاسیس کرد و با تاسیس و خرید تلویزیون‌های تجاری در دهه ۱۹۸۰ صاحب امپراتوری رسانه‌ای در ایتالیا شد.

او از سال ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۷ مالک باشگاه صاحب‌نام و پر افتخار آث میلان بود؛ شهری که او در سال ۱۹۳۶ درآن متولد و از دانشگاه همین شهر در رشته حقوق تبلیغات فارغ‌التحصیل شده بود. 

آقای برلوسکونی در سال ۱۹۹۴ به طور جدی وارد عرصه سیاست شد و در همان سال موفق به راهیابی به مجلس نمایندگان ایتالیا شد.

در مجموع، آقای برلوسکونی به مدت ۹ سال طی سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵، ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ و ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ نخست وزیر چهار دولت مختلف بود تا طولانی‌ترین دوره نخست وزیری را در ایتالیایِ پس از جنگ جهانی دوم سپری کرده باشد.

 

 

منبع: جماران

کلیدواژه: زلزله ترکیه و سوریه سیلویو برلوسکونی زلزله ترکیه و سوریه شبه جزیره نخست وزیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۶۷۰۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سقوط پوتین؟ شاید آرزو بر جوانان عیب نیست / گورباچف مایه عبرت ولادیمیر پوتین شده است / چرا روسیه پوتین با شوروی در آستانه سقوط متفاوت است

به گزارش جماران، پیتر روتلند، استاد در دانشگاه وسلین و دانشیار مرکز دیویس برای مطالعات روسیه و اوراسیا در دانشگاه هاروارد در تازه ترین نوشتار برای Responsible Statecraft درباره خطرات توهم فروپاشی حکومت ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه نوشت:

ماکسیم ساموروکوف از مرکز کارنگی اخیراً مقاله‌ای را با عنوان «رژیم شکننده پوتین» در فارن افرز منتشر کرده و استدلال کرده که مانند حکومت شوروی ، سیستم سیاسی پوتین نیز همیشه در آستانه فروپاشی است.  این استدلال بر اساس یک قیاس مستقیم تاریخی به دست می آید. نظام شوروی قوی و تغییرناپذیر به نظر می رسید و عملاً هیچ کس فروپاشی آن را پیش بینی نمی کرد  اما فروپاشید. به همین ترتیب، سیستم پوتین قوی و مقاوم به نظر می رسد و کمتر کسی می تواند فروپاشی آن را تصور کند. اما فروپاشی آن نیز رخ خواهد داد.

می توان فهمید که چرا این استدلال برای Foreign Affairs جذاب است. آرزو همیشه مخاطب را جذب می کند: مردم دوست دارند آنچه را که می خواهند بشنوند به آنها گفته شود. شاید بهتر باشد اینطور القا شود که بدون هیچ چشم‌اندازی برای یک ضد حمله موفق در اوکراین، محتمل‌ترین سناریو برای پیروزی اوکراین، فروپاشی رژیم در روسیه است.

قیاس های تاریخی می توانند جذاب اما گمراه کننده باشند زیرا ممکن است توجه ما را بر شباهت های سطحی متمرکز کنند، در حالی که تفاوت های ساختاری را نادیده می گیرند. واقعیت این است که چندین جنبه مهم وجود دارد که رژیم پوتین در مکان بسیار متفاوتی با اتحاد جماهیر شوروی قرار دارد.

اولاً، میخائیل گورباچف تنها شش سال در قدرت بود و هرگز نتوانست کنترل مؤثری بر حلقه داخلی رهبران شوروی و یا بوروکراسی در کل ایجاد کند. در نتیجه، ابتکارات سیاستی او با اجرای مؤثر همراه نشد و او را مجبور به اتخاذ اقدامات رادیکال‌تر کرد که کل سیستم را بی‌ثبات کرد. در مقابل، پوتین خیلی سریع پس از به قدرت رسیدن در سال 2000، کنترل قوی بر نخبگان رقیب اعمال و «عمود قدرت» را احیا کرد. او 24 سال است که این مسئولیت را بر عهده داشته است و اکثر تحلیلگران موافقند که پایه های نهادی رژیم پوتین قوی است و احتمالاً پس از مرگ بنیانگذار خود ، نیز جان سالم به در خواهد برد. دوم، یکی از عوامل مهم در فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، این واقعیت بود که این شوروی در حال مبارزه با یک جنگ غیرقابل پیروزی در افغانستان بود که آن را مجبور به مذاکره با غرب کرد. روسیه در حال جنگ در اوکراین است در حالی که هنوز به پیروزی خود مطمئن است. سوم، اتحاد جماهیر شوروی ورشکست شده بود، کسری تجاری داشت و در خارج از کشور پول قرض می گرفت. اما اکنون علیرغم فشار تحریم های غرب، روسیه در سال گذشته 50 میلیارد دلار مازاد تجاری داشت. اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده شوروی سفت و سخت و گودالی از یارانه‌های دولتی بود.  بر خلاف اتحاد جماهیر شوروی، روسیه دارای یک اقتصاد سرمایه داری پویا است که به خوبی با اقتصاد جهانی ادغام شده و کارآفرینان آن در دور زدن تحریم های غرب ماهر شده اند. چهارم، اتحاد جماهیر شوروی، فدراسیونی بود که 52 درصد جمعیت آن را روس‌ها تشکیل می‌دادند. روسیه پوتین یک کشور متمرکزتر است که روس ها 82 درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند.

مسلماً احتمال شورش اسلامگرایان در قفقاز شمالی یک چالش امنیتی بالقوه است. اما منطقی که رمضان قدیروف، رهبر چچن را به یک رعیت وفادار مسکو تبدیل کرد، در مورد هر جانشینی صادق است:  بهتر است از جریان کمک های مسکو لذت ببرید و لامبورگینی بخرید تا اینکه آواره ای با جیب خالی باشید.  چچنی ها از جنگ های اول و دوم درس گرفته اند: استقلال طلبی ارزش تلاش ندارد. هیچ یک از جمهوری های قومی دیگر در فدراسیون روسیه علاقه ای به آغاز جنگ با مسکو ندارند.

حمله 22 آوریل به تالار شهر کروکوس نه تنها یادآور این نکته بود که تروریسم اسلام گرا همچنان یک تهدید امنیتی برای روسیه است، بلکه نشان دهنده شکست اطلاعاتی گسترده توسط سرویس های امنیتی روسیه بود. ایالات متحده از قبل به آنها هشدار داده بود که چنین حمله ای در راه است: آنها باید نگهبانان مسلح را در تمام سالن های کنسرت در مسکو قرار می دادند. با این حال، حملاتی مانند کروکوس باعث تغییر رژیم در روسیه نمی شود.

تروریست ها نه از قفقاز شمالی، بلکه از تاجیکستان آمده اند. این نشان می دهد که 8 میلیون کارگر مهاجر از آسیای مرکزی یک خطر امنیتی بالقوه هستند. اما ارزش آنها در اقتصاد روسیه با نیروی کار کم، حداقل در حال حاضر از چالش امنیتی آن بیشتر است.

شورش واگنر در ژوئن 2023 یک تحول خارق‌العاده بود؛ جدی‌ترین تهدید برای ثبات رژیم پوتین از زمان تأسیس آن در سال 2000. ما هرگز نمی‌دانیم اگر او به کرملین می رسیدچه اتفاقی می‌افتاد. اگر یوگنی پریگوژین به عقب برنگشته بود، اما به نیروهای خود دستور داده بود تا به سمت مسکو پیشروی کنند چه سناریویی شکل گرفته بود.   آنچه ما می دانیم این است که قیام شکست خورد. پریگوژین مرده و دفن شده  و ثبات رژیم به سرعت برقرار شد.

اجازه دادن به گروه واگنر برای توسعه تا جایی که بتواند آن شورش را به راه بیندازد، یک اشتباه جدی از سوی پوتین  پس از تصمیم او برای آغاز تهاجم تمام عیار به اوکراین بود. اما یک امر دور از ذهن باقی می ماند و نمی تواند به عنوان پایه ای برای سیاست ایالات متحده عمل کند.

برای پیروز شدن در دیپلماسی و جنگ نیاز به ارزیابی واقع بینانه از نقاط قوت و ضعف دشمن است. فروپاشی ناگهانی اتحاد جماهیر شوروی به ما یادآوری می کند که انتظار چیزهای غیرمنتظره را داشته باشیم  اما پوتین (و رئیس جمهور چین، شی جین پینگ) از اشتباهات گورباچف درس گرفته اند. واشنگتن نباید سیاست روسیه خود را با این فرض استوار کند که صاعقه دو بار به یک مکان برخورد خواهد کرد.